iplik iplik

     hayat geçip gidiyor üzerimizden, su gibi..ve izlerini bırakıyor yatağına...usul usul akan bir nehir bazıları için hayat, telaşsız, kendiliğinden...o insanlar çıkıntısız, kusursuz, hudutlu...içlerinde zıtlıklar taşımaz onlar, kimseyi şaşırtmazlar...bazıları içinse hayat zap suyu gibi çağlar, hırçın ve gürültülü.saklayamazlar hiç kendilerini.onlar için her gün yeni bir gündür...öfkeli, inatçı, çılgın ve rengarenktir onlar.atamazsın kendini o sulara.köprüsüz geçmek tehlikelidir.onlar hem hayatın izlerini taşır, hem dünyalarına iz bırakırlar... ve bazıları için incecik bir aralıktan damlar hayat...zaman iz bırakmaz onlarda, hayat dokunamaz. her damlaya hazırlıklı onlar ama içleri bozkır: kurak,donuk, kıpırtısız ve ritimsiz. hep aynı mevsim.

     oysa hayat ne çağlıyor,ne akıyor,ne damlıyor "o"nun için.dökülüyor.aralıklarla, parça parça. bir sağanak yağmur oluyor, bardaktan boşalırcasına, önüne geleni yıkıp geçen, bir vahaya muhtaç çöl, kavurup kurutan, tek bir hayat belirtisi bırakmamacasına.çelişkiler içinde kıvranıyor.hayatı gibi, dökülüyor o da...yaranın kabuğu nasıl ayrılırsa tenden,öyle...kaç kat var benliğinde?kaç kabuk daha? ne zaman biriktirdi bunca beklentiyi, gururu, korkuyu? ne zaman yaralandı bu kadar?

     yorgun...tüm hayatını sıyırıp atmak istiyor benliğinden.benliğine de sihirli bir el dokunsun ki, o böyle hassas, evhamlı, içine ince ince çizikler atıp kanatan biri olmasın artık.

    çabuk öğrendi yaşamla mücadele etmenin anlamsızlığını.fırtına yaklaştı mı bekliyor, dalgalar boyunu aşsın. çırpınmak anlamsız, daha çok yorar insanı ancak. baktı kuraklık yaklaşıyor, yakıp kavuran sıcaklığıyla. sığınacak bir saçak altı aramıyor boşuna.

     biliyor ki, düzeni bozuldu mu bir kez hayatının, ipliğin çıkıp, uzaması gibi örgüden, ipliğe asılmak ancak iyice ortaya çıkarır kusurlarını hayatın. en iyisi hiç dokunmamak o anda, kendi haline bırakmak... sonra, ilk fırsatta çekilir içine,düğümlenir o asi iplik. sonra dışarıdan kusursuz, içeriden iplik iplik...

    bu yüzden çıkarıp atmak istiyor işte hayatını, tüm uzamış ,sünmüş, içine çekilmiş ve düğümlenmiş iplikleriyle...unutmak istiyor en çok.bir çırpıda savurmak tüm biriktirdiklerini yaşamın penceresinden...